‘IN KORTE TIJD BEN IK GEHECHT GERAAKT AAN AMBER’

Hennie Weststrate-Hamstra (78) heeft een tia gehad en kwam onlangs, na een val, met twee armen in het gips te zitten. Om haar vier mantel zorgende dochters ook wat rust te gunnen, heeft ze nu Amber als Buddy, met wie ze onder meer knutselt.   

Hoe is Buddybold op jouw pad gekomen?

Via internet. Een van mijn vier dochters is BuddyBold daar tegengekomen. En heeft aan mij voorgesteld om een Buddy in de arm te nemen.

Hoe reageerde je daarop?

Zelf ben ik absoluut geen vrager. Probeer altijd mijn eigen oplossing te vinden. Dus ik was verrast. Had nooit van Buddybold gehoord.

En wat dacht je toen de eerste verrassing voorbij was?

Ik dacht: met een Buddy kan ik mijn dochters misschien ontlasten. Omdat ik longpatiënt ben en onlangs lelijk ben gevallen, heb ik best veel hulp nodig. Aangezien mijn dochters ook gezondheidsproblemen hebben, zag ik een Buddy als een logische stap.

Nu is Amber al enige tijd jouw Buddy. Hoe bevalt dat?

Heel fijn. Amber is een geweldige meid, super sportief. Vanuit Castricum komt ze wekelijks op de mountainbike helemaal naar me toe fietsen, hier in Beverwijk. Ze voetbalt ook, net als een van mijn kleindochters. Dat is een van de onderwerpen waar we het over hebben.

Heb je een favoriete activiteit als Amber er is? Of praten jullie gewoon?

We vinden het allebei erg leuk om fluwelen kleurplaten naar eigen smaak in te kleuren. En praten onderling over waarom we voor bepaalde kleuren kiezen..

Kleuren…! Lekker relaxed. 

Klopt. Eerlijk gezegd maak ik in mijn dagelijkse leven te weinig ruimte om even te gaan zitten. Dat kleuren komt dus goed uit. Doordat je aan een tafel bent gebonden en jezelf moet concentreren, word je een stuk kalmer. Dat is goed voor mij. Vroeger heb ik ook geschilderd. Dat deed ik ook met plezier.

Meestal is de senior de minder actieve ten opzichte van de Buddy.

Haha. Ik ben jarenlang met veel plezier heftruck chauffeur bij Hoogovens geweest. En ook nu nog heel levenslustig… Na weer een medische tegenslag snap ik soms ook niet hoe ik weer opkrabbel. Maar ik doe het wél! Kennelijk is er altijd weer een knopje in mij dat omgaat en zegt: ‘Ga dóór!’ Schijnbaar heb ik heel veel knopjes.

Hoe ziet dat ‘dóórgaan’ eruit bij jou?

Ik heb nog ontzettend veel aanloop: de fysio, de longarts, mensen die testen afnemen. Voor ik het weet is de week weer om.

En dan heb je nog vier dochters, drie kleinkinderen en twee achterkleinkinderen.

We kijken met z’n allen altijd naar de Formule1. En leven dan mee met Max Verstappen. Daar geniet ik van.

Heb je eigenlijk wel een Buddy nodig?

Ik kook nog, doe de was. Maar als ik weer een terugval zou hebben, kan ik Amber vragen om kleine klusjes te doen. In de tuin, bijvoorbeeld. Of samen uit wandelen gaan. Al vind ik het moeilijk om iemand opdrachten te geven. Zo bén ik niet.

En wie let nou het meest op wie? Jij op je Buddy, of je Buddy op jou?

Ik ben in korte tijd gehecht geraakt aan Amber. Laatst fietste ze in het donker terug naar huis. Dan let ik erop dat ze licht heeft. En vraag ik of ze een appje wil sturen als ze veilig thuis is.

En doet ze dat dan?

Natuurlijk!