ALS BUDDY WORDT JE EEN NIEUW, LEUKER PERSOON’

V: Behalve oprichter van BuddyBold ben je sinds kort ook zelf Buddy. Waarom heb je die stap gezet?
A: Heel simpel. Omdat ik als oprichter van BuddyBold, maar ook als privépersoon, wil weten wat het betekent om Buddy te zijn. Wat doet het met de senior? En wat doet het met mij? Omdat ik van nature ondernemend ben en houd van snel schakelen, is Buddy worden in mijn geval allesbehalve een logische stap. Het is een sprong uit mijn zogenaamde ‘comfort zone’.

V: Hoe bevalt die sprong?
A: Het contact met senioren verrijkt mijn leven, en, als ik de senioren mag geloven, worden zij op hun beurt ook blij van mijn bezoek. Dat is de kortst mogelijke samenvatting.

V: Waar word je zelf blij van?
A: Zonder er iets speciaals voor te doen, zorgen senioren dat je anders naar jezelf gaat kijken. Dat vind ik al een geweldig cadeau.

V: Hoe werkt dat precies?
A: Senioren brengen je als vanzelf in een andere sfeer, een ander ritme. Alles wat jij belangrijk vindt, waar je agenda door wordt bepaald en het overgrote deel van je gedachten aan gewijd zijn, verdwijnt naar de achtergrond. Dat gaat vanzelf. Opeens praat je over niet essentiële dingen: over het weer, bijvoorbeeld, of over vroeger of wat diegene die dag gedaan heeft. Heerlijk. Door dat soort  gesprekken wordt je op slag – dat is tenminste mijn ervaring – een lichtere versie van jezelf.

V: Dus Buddy worden is heilzaam?
A: Ik durf dat niet voor anderen in te vullen. Maar voor mij zeker, ja.

V: En wat krijg je ‘terug’ van de senioren?
A: Ontzettend veel dankbaarheid. Vaak zijn het ontbijt en de lunch hun ‘hoogtepunten’ van de dag. Je snapt: daar kan wel wat bij. Dus als ze bezoek krijgen van iemand die vriendelijk is, belangstelling toont en vragen stelt, zijn ze vaak, alleen al daarmee, enorm verguld.

V: Hoe kan het dat iets zó vanzelfsprekends als een fijn gesprek iets zó bijzonders is geworden in een welvaartsstaat als Nederland?
A: Dat is een lang verhaal. Maar als je weet dat veel zorgprofessionals met ‘zorgminuten’ werken en dat die ‘zorgminuten’ nuttig, ofwel functioneel, besteed moeten worden, ga je al snel begrijpen dat efficiency de boventoon voert en het echte contact erbij inschiet. Je kunt niet zeggen: die of die is de schuld. Maar een trieste eindbalans is het wel.

V: En BuddyBold gaat dat gebrek aan echt contact herstellen?
A: Dat is onze missie, inderdaad. Vandaar ons motto “Echt contact is zuurstof”.

V: Wat zijn mooie momenten met senioren, die je nu al kunt delen?
A: Ik ben een tijdje Buddy geweest van een 101-jarige man. Hij is hovenier geweest en had een enorme liefde voor de natuur. Omdat hij slechtziend was, heb ik met hem tijdens het wandelen  zoveel mogelijk bloemen en planten laten voelen. En als we er niet bij konden komen, plukte ik ze voor hem. Hij genoot er intens van de stelen, de takjes en de bladeren met zijn vingers te betasten. Behandelde het als fluweel. En bloeide daar zichtbaar van op.

V: En jij ook?
A: Natuurlijk! Het is toch fijn om iemand van die leeftijd nog zó op een zintuiglijke manier te zien genieten?

V: Inmiddels ben je Buddy van een vrouw. Hoe is dat?
A: Ook een avontuur. Ze praat honderduit. Over haar geloof. Over de bijbel. En hoe ze de geloofsregels tijdens haar leven niet altijd even serieus heeft genomen. Bij die laatste bekentenis  lacht ze dan wat ondeugend. Ondertussen zegt ze vaak ‘gezellig’. Toen ik voorstelde om te gaan wandelen, zei ze: ‘Hoeft niet. Ik vind het gezellig om met je te praten.’

V: Prachtig. Maar er zitten toch zeker ook negatieve kanten aan Buddy-zijn?
A: Is geduld hebben negatief? Is jezelf wegcijferen negatief? Je moet bereid zijn senioren veel spreektijd te geven. En aandachtig te luisteren. Dat is zo. Als het jouw uitgangspunt is evenveel te willen praten als de senior zul je teleurgesteld raken. Maar is een uur of twee uur tweede viool spelen niet juist leerzaam? Ik denk het wel.

V: Je zei aan het begin dat je door het contact met senioren anders naar jezelf gaat kijken. Kun je dat illustreren?
A: Op microniveau voel ik mezelf weer een kind als ik bij een senior op bezoek ga. Voorbeeld: als ik om een koekje vraag, is het net of ik weer een meisje van vier ben dat bij moeder een snoepje bietst. Op macroniveau maak je kennis met een hele andere mentaliteit: je leert inzien dat je ontzettend verwend bent, dat je tegenwoordig alles kunt kiezen en er heel veel voor het grijpen ligt terwijl mensen vroeger gevormd werden door schaarste en matigheid. Men was met weinig tevreden. Dat is confronterend. Je denkt: moet ikzelf niet ook wat sneller tevreden zijn?

V: Tot slot. Wat zou je zeggen tegen mensen die aarzelen om Buddy te worden? 
A: Verras jezelf! En meld je aan. Je zult zien dat je een nieuw, leuker persoon wordt vanaf het moment dat je Buddy bent. Dat klinkt haast te positief om waar te zijn. Maar ik heb het nu zelf ervaren en de Buddy’s die ik spreek komen tot dezelfde conclusie. Ze willen niet meer terug. Als Buddy maak je niet alleen de wereld van de senior groter, maar ook je eigen wereld. Dubbele winst, dus. Dat lever je niet graag weer in.